Mobilizacje tkanek miękkich są „miękką” odmianą szkoły terapii manualnej i służą przede wszystkim przywróceniu prawidłowej ruchomości stawów, ograniczonej na skutek nadmiernych napięć, które prowadzą do różnego rodzaju zmian okołostawowych tkanek miękkich, ich osłabienia, skrócenia, zmniejszenia wytrzymałości i elastyczności. Techniki te polegają głównie na procedurach diagnostyczno-terapeutycznych, które stosuje się w obrębie tzw. tkanek miękkich: skóry, powięzi powierzchownej i głębokiej, ścięgien, więzadeł, okostnej, onerwia, trzewnych błon surowiczych.
Nadmierne, długotrwałe napięcie tkanek miękkich może doprowadzić do powstania np. miogeloz, czyli zlokalizowanych w mięśniach bolesnych stwardnień, oraz tendinoz, czyli przewlekłych zwyrodnieniowych zmian w ścięgnach lub więzadłach, których cechą szczególną jest zaburzona organizacją struktury kolagenu. Jedne i drugie wiążą się z postępującym ograniczeniem ruchomości oraz nasilającymi się dolegliwościami bólowymi.
Mobilizacje tkanek miękkich znajdują zastosowanie głównie w bólach mięśniowo-powięziowych. Wskazaniami do terapii są:
- stany pooperacyjne i pourazowe narządu ruchu
- blizny
- zespoły pseudokorzeniowe (mrowienia, drętwienia itp.)
- zmiany przeciążeniowe (mikrourazowe):
- bolesny bark
- łokieć tenisisty, łokieć golfisty
- zespół cieśni kanału nadgarstka
- ostroga piętowa
- zespoły bólowe kręgosłupa
- zespoły ciasnoty przedziałów powięziowych
- torbiel Bakera (podkolanowa)
- napięciowe bóle głowy
- whiplash – uraz smagnięcia biczem
- obrzęki (szczególnie pourazowe).
Techniki, które składają się na ten rodzaj terapii, to m.in. terapia punktów spustowych, rozluźnianie mięśniowo-powięziowe, techniki energizacji mięśni (głównie poizometryczna relaksacja mięśni i hamowanie zwrotne), techniki aktywnego rozluźniania i neuromobilizacje. Same zabiegi moga mieć postać np. masażu funkcyjnego, masażu poprzecznego, relaksacji poizometrycznej czy rozciągania (stretchingu).